Wij zijn op zoek naar hulp, jouw hulp. Misschien kunnen juist wij jou wel helpen, je handvaten geven en laten voelen wat we nodig hebben. Wij willen gehoord worden, ook al zeggen we niets.
We kunnen niets met de verwachting die jij als hulpverlener voelt, namelijk dat jij ons moet helpen. Het enige wat wij dan kunnen is falen.
Als wij verkracht zijn, kun jij onmacht voelen, boosheid voelen naar deze personen. Maar weet je, je helpt ons niet door van ons te verwachten dat wij diezelfde boosheid zullen voelen. Laat ons praten over wat we wél voelen en veroordeel ons daar niet op, juist dan geef je ons de ruimte om achter onze eigen gevoelens te komen. En misschien, heel misschien, gaan we dan ook boos worden.
Als je pijn hebt, neem je een pijnstiller. Als je het koud hebt, trek je een trui aan. Als je honger hebt, pak je iets te eten. Voor sommigen van jullie misschien heel gewoon, wij mogen van jullie leren om pijn te voelen, te merken dat we het koud hebben en ons hongergevoel toe te laten. En daarna mogen jullie ons leren om een pijnstiller te nemen, een dikke trui aan te trekken en een lekker gebakje te eten. Eigenlijk mogen wij gaan leren om lief te zijn voor onszelf, om te voelen dat we het waard zijn om voor te zorgen.
Leer ons om eigen keuzes te maken. Het zal soms lijken alsof we niet willen, we zullen opstandig doen, je laten voelen dat datgene wat je doet geen zin heeft om ons te helpen, maar laat je niet wegjagen.
Eigenlijk willen we weten of je er voor ons zult zijn, ook als we niet doen wat jij verwacht. Want dat is wat wij geleerd hebben, te doen wat er van ons verwacht wordt.
We zullen je dus afstoten als je te dichtbij komt. Maar blijf, alsjeblieft. Zoals je misschien merkt willen we vooral de ruimte voelen om er te mogen zijn, we hebben tijd nodig. We willen voelen dat we er mogen zijn, met al onze angsten. We willen leren om te huilen, onze emoties en gevoelens leren kennen. Die hebben we immers lange tijd uitgezet om te overleven.
Maar weet je dat we ook ontzettend bang zijn? Bang om écht te gaan voelen? Laat je ons niet barsten als we breken? Dit wat ik hierboven geschreven heb, heb ik het afgelopen anderhalf jaar mogen leren. Toen ik anderhalf jaar geleden uit de situatie stapte, voelde ik eigenlijk niets. Ik kon niet huilen, voelde niet dat ik een keuze had.
Nu is dit anders, ik voel, ik heb verdriet en ik kan huilen, ik kan weer genieten van kleine dingen en ik ben soms zelfs een beetje boos. Ik leef! Ik heb geleerd om mijn angsten toe te laten, doordat ik nu accepteer dat ze er zijn, begint er een nieuw proces. Verwerken, loslaten en helen. Juist doordat ik het afgelopen anderhalf jaar de veiligheid en het vertrouwen heb mogen voelen van Hilde, ze was en is er voor mij. Ik heb geleerd dat het even niet goed hoeft te gaan, maar ik heb vooral ook geleerd dat ik er mag zijn.
En één ding weet ik zeker, ik kom er wel!
